Naam: Frank Vanden Broucke
Woonplaats: Brugge (België)
Opleiding: autodidact kunstenaar
Discipline: olieverfschilderen, tekenen, grafisch, illustratief


Aanvankelijk werd Frank geïnspireerd door het surrealisme en het magisch realisme. Salvator Dali en fotograaf Man Ray dreven hem naar een heel eigen manier van verbeelding.
De film noir gaf het timbre aan of beter gezegd het paneel waarin hij hoofdzakelijk werkt waarbij sepiatinten en sterke contrasten regelmatig voorkomen.
Momenteel spreekt ook het werk van Paco Pomet hem erg aan, die net als hijzelf een soort van surrealisme hanteert op basis van vintage foto’s.
Meestal is het uitgangspunt een bepaald beeld of idee waarbij een gepast beeld (of beelden) worden gezocht welke volledig worden aangepast naar eigen beeldentaal, waarbij de basis in het illustratieve als striptekenaar en cartoonist ligt en waarvoor Frank ook heel wat beeldmateriaal nodig had.
Ieder nieuw doek of canvas wordt eerst geblust van wit naar een grijs of sepiakleurig vlak waarop vervolgens de basis tekening heel precies wordt uitgewerkt, hetgeen een grote houvast is voor de schilder.
Daarna wordt er van grote contrastvlakken naar meer gedetailleerde vlakken gewerkt om uiteindelijk heel nauwgezet te eindigen. Abstract is niet aan Frank besteed en hij werkt dan ook graag heel precies en fijn.
Olieverf is het perfecte materiaal omdat dit medium tijd nodig heeft om te drogen en dus correcties toelaat in de half natte verf. Met quick drying medium hoeft hij bovendien hooguit een dag te wachten om verder te werken wat tevens toelaat het werk te laten bezinken.

De warmste gevoelens en indrukken liggen meestal bij een recent werk, aldus Frank. Momenteel is dit : ‘het stenen tijdperk’,

een werk waarop je stenen figuren ziet voortbewegen in een sombere omgeving van verweerde huizen, terwijl een steenkapper steeds nieuwe figuren bijmaakt. Vooral de kleuren en de atmosfeer zijn heel goed gelukt naar zijn idee en het is dan ook een van zijn actuele favorieten.
Daarnaast is dit schilderij een hommage aan René Magritte die hem er spiritueel heeft toe aangezet om met olieverf te beginnen schilderen én het was ook de eerste confrontatie met het surrealisme.
Bovendien herkent hij zich in Magritte omdat deze in het begin van zijn carrière en zelfs later niet volledig naar waarde werd geschat en het pas een hele tijd na zijn dood was eer hij op een voetstuk werd geplaatst.
Het is ook zwaar werken om enige naambekendheid te krijgen en daarbij gewaardeerd te worden.

Frank noemt zichzelf een kunstenaar in zelfstandig bijberoep en iedere avond en weekend werkt hij aan zijn kunst.
“Ik ben van mening dat als je het goed wil aanpakken dat je niet los kan staan van een semi professionele aanpak waarbij je ook het fiscale luik niet mag verwaarlozen omdat je enerzijds kosten maakt maar dan ook verdiensten krijgt bij verkoop.
Dit statuut stimuleert ook meer om ervoor te gaan en het goed te willen doen en dat beetje druk kan ik wel gebruiken en heb ik ook nodig. In het dagelijkse leven ben ik boekhouder bij de overheid en daarmee hoef ik niet van mijn kunsten te leven. Zonder mijn hoofdberoep lijkt het onmogelijk om van je kunsten te leven want door de huidige economische conjunctuur is het minder gemakkelijk geworden om kunst te verkopen. De mensen overwegen de ‘niet noodzakelijk uitgaven’ meer en stellen daarom uit wat kunst betreft tenzij je meer en meer een gevestigde waarde wordt wat zich pas uit na enkele jaren.
Maar helaas ben je dan ook een kunstenaar waarop men speculeert voor de financiële meerwaarde van zijn werken.”


Een vrij simpele vraag aan Frank (Wat versta je onder Poëtisch Realisme?) vroeg m.i. wel eerst een kleine uiteenzetting.
Want de schrijver dezes kon er niet aan ontkomen dat de uitleg aangaande de schilderstijl haars inziens een beetje neigde naar een verklaring om het werk ergens onder te kunnen scharen door de manifesten en voorwaarden om tot een bepaalde stijl te horen, naast zich neer te leggen. Voorheen bestond het Poëtisch Realisme in principe niet eens buiten de cinema om….
En een eigen stijl onderbouwen zit tenslotte niet in het gelijktrekken tot 1 potpourri van omliggende stijlen die in dezelfde bedding samenvloeien maar het vinden van de onderbouwing van die van jezelf.
Door bv. de regels vast te leggen, een kunsthistoricus erop los te laten en bovendien jezelf tot doel te stellen dat je werk niet als los zand aan elkaar hangt maar een samenhangend oeuvre vormt.

Frank sprong daar gretig op in en schreef:
” Voor wat je bemerking rond het poëtisch realisme betreft en waar ik in exto gewag van maak, is het correct dat deze stroming enkel in de film terugkomt. Op het vlak van kunstschilderen is deze term minder toepasselijk maar sporadisch kom je het soms wel tegen als stijlbenaming bij bepaalde kunstenaars. Ik gebruikte dit stijlkenmerk omdat ik in den beginne met mijn eerste werken inderdaad soms een poëtische atmosfeer wilde creëren waarin het beeld als het ware als de verbeelding van een soort gedicht kan gelden. Momenteel heb ik toch houvast gevonden bij een meer herkenbare en surrealistische stijl zodat het stijlkenmerk poëtisch realisme eigenlijk niet meer van toepassing is. Uiteraard kan ik je redenering of overweging volgen en ga ik er volledig mee akkoord.”


Maar Frank wil graag nog zijn huidige stijl verduidelijken:
“Tot slot was het voor mij ook een verrassing toen ik op een gegeven moment de kunstenaar Paco Pomet wist te ontdekken en zag dat hij grote gelijkenissen met mijn huidige stijl had. Misschien toch een bewijs dat kunst bewust maar ook heel dikwijls onbewust voor een kruisbestuiving zorgt en waardoor we zonder het te weten soms op totaal andere geografische plaatsen zonder voorkennis van de andere tot een gelijke stijlverbeelding komen.
Kort samengevat bestempel ik mijn voornaamste stijlkenmerk dan ook als een soort van surrealisme wat heel dikwijls geënt is op vintage foto’s of mij in iedere geval inspireren. Mijn voorliefde voor het illustreren is daar niet vreemd aan want in het verleden als aspirant striptekenaar viel ik ook heel dikwijls terug op foto’s en illustraties om in mijn verhaal te gebruiken.”

Lessen en workshops geven doet hij niet daar het overbrengen op andere mensen toch een heel ander vak is, hetgeen hem niet ligt.
Tweemaal per jaar organiseert hij zelf een grote tentoonstelling (hoofdzakelijk om praktische redenen) in zijn stad.
Dit doet hij zeer grondig en uitgebreid bv tot aan een videopresentatie van eerder werk toe.Daarnaast is hij lid van ‘de Brugse kunstenaars’, maar doet niet echt aan hun activiteiten mee.
Er is geen galerie die Frank vertegenwoordigd maar dat is ook niet echt zijn streven daar hij verwacht dat dit wellicht extra druk geeft aangaande productie alsook dat de prijzen van zijn werk dan zo fors zouden kunnen stijgen dat het wellicht voor heel wat mensen een te hoge drempel vormt.
Zijn netwerk wordt hoofdzakelijk vergroot via de website, andere sites als thumblr, en Facebook, maar ook door mailings en mond tot mond reclame. En alhoewel hij pas 3 jaar bezig is er naamsbekendheid wat al zijn vruchten begint af te werpen.

Toekomstplannen zijn er ook nog nl. opnieuw een stripverhaal maken en uitgeven omdat hij hiermee een extra doelgroep zal aanboren en zijn naambekendheid vergroten. Frank profileert zich dan ook heel bewust als illustrator en kunstenaar wat toch twee verschillende disciplines zijn maar beiden hebben een groot spreidingsveld en mogelijkheden.


Per toeval kwam hij op exto terecht via te googlen op kunstenaarssites en dat is hem enorm goed bevallen:
“Ik vind dit de meest professionele en doordachte kunstenaarssite die er is en kan het iedere kunstenaar dan ook met een warm hart aanraden. Het voordeel is dat je het op eigen maat goed kan aanpassen aan je wensen en dat je, mits een bepaald soort abonnement, faciliteiten kan bijnemen op eigen tempo. Exto fungeert ook als hoofdsite en op al mijn affiches en uitnodigingen staan er verwijzingen naar alsook een scanraster om mee te zijn met de moderne technieken.”

Heb je nog een vraag aan Frank? Stel deze hier.

Riann

Dit was het laatste interview van Riann. Binnenkort stellen wij twee nieuwe interviewers voor.

Riann, mooi interview weer. Ik vond je een fijne collega.